با نگاه به تاریخ 500 ساله ی اتاق های بازرگانی در دنیا و تاریخ 130 ساله ی آن در کشورمان به وضوح می توان دریافت که مهمترین دلیل و فلسفه ایجاد نهادی مدنی به نام اتاق بازرگانی، برقراری رابطه سازمانی دوسویه بین فعالین کسب و کار از یکسو و حاکمیت از سوی دیگر بوده است.
اگرچه در جریان رشد و تثبیت جایگاه اتاق های بازرگانی خصوصا در کشورهای توسعه یافته تر، اتاق ها به نسل های دوم و سوم خود گام نهاده اند و ماموریت های جدیدتری را عهده دار گردیدند، اما کماکان گفت و گوی با حاکمیت و انتقال مشکلات و خواسته های فعالین کسب و کار به همراه ارائه راهکار و پیشنهاد در جهت رفع و بهبود آن ها به دولت به عنوان مهمترین ماموریت اتاق ها باقی مانده است.
جریان ایجاد و حرکت اتاق های بازرگانی در ایران نیز حاکی از این است که رابطه با دولت، خواه از طریق گفت و گو و تعامل و یا در قالب نقد و تحلیل به اقتضای زمان، محوری ترین ماموریت اتاق ها بوده است. این ارتباط و ماموریت در قانون برنامه پنجم توسعه اقتصادی، شکل رسمی تری یافت و با تاسیس شورای گفت و گوی دولت و بخش خصوصی وارد مرحله جدیدتری از نهادسازی ارتباط دولت با اتاق ها شد.
همچنین با تصویب قانون بهبود مستمر محیط کسب و کار ، شورای گفت و گو به نهادی دائمی با وظایفی جدی تر و مشخص تر تبدیل شد. اگرچه مدتی است که جلسات هر 15 روز یکبار این شورا به دلیل عدم حضور نمایندگان دولت در جلسات آن تشکیل نمی گردد، اما عدم تشکیل جلسات خدشه ای به جایگاه قانونی این شورا وارد نمی سازد.شایسته این بود که دولت محترم در سال تولید ملی در تنظیم و تقویت این شورا و جلسات آن پیشقدم می شد، چرا که حل مشکل تولید، بدون حضور تولید و بدون نظر نماینده تولید مانند این است که طبیب بدون شنیدن شکایت بیمار به مداوای وی بپردازد.
تاسیس شورای گفت و گو دستاوردی قانونی است که این دولت می تواند با پروراندن آن اثر مثبتی در این زمینه از خود بر جای بگذارد، وگرنه شورا به حکم قانون ماندنی است و دولت به حکم قانون رفتنی؛ و هر دولت دیگری که بیاید می تواند این دستاورد را بخشی از کارنامه عمر کوتاه خود بنماید.
ارائه دهنده: پدرام سلطانی