رهرویان وادی صنعت که گام در این عرصه گذارده و می گذارند همواره خود را آماده روبرو شدن با پارامترهایی چون کسادی بازار، کمبود مواد اولیه، رنج پشت در گذاردن کارکنان، نوازش با واژه های نامهربانانه و غیرمنصفانه مرفهان بی درد، عدم سودآوری و زیان دهی، از دست دادن اندوخته های خود و خانواده و حتی ورشکستگی می نمایند.شاید پرسیده شود چرا پاره ای از انسانها با قبول احتمال رویارویی با این همه گرفتاریها باز راه پر پیچ و خم و پردست انداز تولید را انتخاب می کنند.... بی تردید اینگونه آدمها می باید انگیزه ای فراتر از سودآوری صرف، یا جاه طلبی های ساده داشته باشند.
احتمال دارد پاره ای از شهروندان به این دیدگاه من با تردید بنگرند ولیکن ورود به فضای تولید، جزء عشق، عشق به سازندگی، عشق به بالا بردن تولید ناخالص ملی، ایجاد شغل، تأمین نیاز جامعه، تولید صادراتی برای ارتقاء جایگاه کشور در اقتصاد جهانی هدف دیگری را جستجو نمی کنند....
ما پیش بینی همه سختی های پیش گفته را می نمودیم و علیرغم آن پای به این عرصه کار و زار گذاشته بودیم، به جز اینکه ناخواسته در ورطه و گردابی گرفتار شویم که به دلیل عدم پرداخت بدهی هایمان به زندان بیفتیم و ممنوع الخروج شویم (و این در حالیست که خیلی از درگیر شدگان در ورطه بدهکاری، خود در جاهای دیگر مبالغ قابل توجهی طلب دارند که پرداختی صورت نمی گیرد و کسی به فریادشان نمی رسد)، هرگز باور نداشتیم که بفاصله کوتاهی نرخ ارز بصورت انفجاری، شوکی گیج کننده به تولیداتی که هنوز وابستگی جزئی یا کلی به ارز دارند وارد آورد. هرگز باور نداشتیم که در شرایط محدودیتهای بین المللی خود را تنها و رها شده ببینیم و حتی با بی ترتیبی های داخلی و بی توجهی ها تأثیر فشارهای داخلی را به چند برابر فشار و تنگناهای خارجی برسانیم و هیچوقت فکر نمی کردیم که در موضوع هدفمندی یارانه ها و حذف سوبسید (که اصل آن سخت مورد قبول و تأیید تولیدگرایان است) از سیاستهای جبرانی و بازتوزیع خود را بی نصیب ببینیم. در مقطعی که تولیدکننده نیاز به نقدینگی بیشتر دارد حتی در حدود تسهیلات سالهای بی تحریمی نیز محروم شویم و نتیجه اینکه برابر آخرین نظرخواهی و هم اندیشی که با رؤسای تشکلهای بخشهای مختلف صنعتی داشتیم با تصویر نگران کننده زیر روبرو شدیم:
کاهش در صنعت فولاد ۳۰ تا ۷۰ درصد
کاهش در صنعت سیمان ۲۰ تا ۷۰ درصد
کاهش در محصولات ساختمانی ۳۰ تا ۶۰ درصد
کاهش در صنایع نساجی ۳۰ تا ۵۰ درصد
کاهش در صنایع لوازم خانگی ۳۰ تا ۷۰ درصد
کاهش در صنایع پتروشیمی ۳۰ تا ۷۰ درصد
کاهش در صنایع خودرو ۵۰ تا ۷۰ درصد
کاهش در صنایع مواد غذایی ۲۰ تا ۴۰ درصد
کاهش در صنایع کانی غیرفلزی ۲۰ تا ۴۰ درصد
که مسلماً پایین آوردن تولید ناخالص ملی کشور، معطل ماندن و بی بازده بودن سرمایه گذاریهای انجام شده، کاهش شدید اشتغال و عدم ایجاد کار برای نیروهای جدید جویای کار، عدم رغبت به توسعه و سرمایه گذاری های جدید و به دنبال همه اینها و مهمتر از همه، ناهنجاریها و ناآرامیها و ناامیدیهای اجتماعی را به دنبال خواهد داشت.
لیک امید آن داریم که قبل از اینکه خیلی دیر شود راههایی برای برون رفت از شرایط نامطلوب کنونی بیابیم. بی تردید تداوم هم اندیشی دولتمردان و مجلس مردان با فعالان بخش خصوصی (که کاش قبل از بحران جدی گرفته می شد) بویژه تشکلهای فراگیر می تواند از وارد آوردن ضایعات و خسارتهای غیرقابل جبران بیشتر جلوگیری نماید.
مردمان ما نشان داده اند که هرگز تسلیم شرایط نمی گردند و هرگز تن به تسلیم در مقابل بن بستها نمی دهند، یا راهی می یابند و یا راهی می سازند، لاکن مشروط بر اینکه همه مسئولین و دست اندرکاران و قافله سالاران در برون رفت از این طوفان، شفافیت، صداقت و همدلی بی پیرایه را آویزه تفکر و اقدامات خود نمایند. به امید اینکه طرحی تازه و متفاوت از گذشته دراندازیم.
احمد پورفلاح *
*رئیس کمیسیون صنایع اتاق ایران و
رئیس کمیسیون فضای کسب و کار اتاق تهران