شرکت های بزرگ کشتیرانی دنیا تحت فشار قرار دارند. مناقشات و جنگ های اقتصادی میان دولت های بزرگ باعث شده تا تجارت جهانی آسیب ببیند و این موضوع در صنعت حمل ونقل دریایی با وضوح بیشتری به چشم بیاید. حجم ناوگان از میزان تقاضای بازار بیشتر است و رقابت پذیری شکل جدی تری به خود گرفته است. از سوی دیگر، با اعمال قوانین جدید آیمو مبنی بر لزوم استفاده از سوخت کم سولفور برای تمام کشتی ها، تهدید دیگری برای صنعت حمل ونقل به وجود خواهد آمد. آیا راهی برای گذران این تهدیدها وجود دارد؟
به گزارش پایگاه خبری اوپکس، شرکت های بزرگ کشتیرانی در حال حاضر در چالشی ترین دوران خودشان به سر می برند. چرا که باید برای افزایش هزینه هایشان از یک سو و ارائه خدمات بهتر و قیمت های مناسب تر به مشتریان شان راهکار مناسبی در نظر بگیرند.
اعمال قانون لزوم استفاده از سوخت کم سولفور از ابتدای ژانویه ۲۰۲۰ میلادی، تضعیف اقتصاد جهانی و جنگ های تجاری باعث شده تا شرکت های حمل ونقل دریایی در موقعیت دشواری قرار بگیرند. افزایش قابل پیش بینی قیمت تمام شده سوخت کم سولفور به عنوان یک هزینه جدید برای حتی امکان مذاکره با مشتریان را برای افزایش نرخ کرایه های حمل را ایجاد نمی کند.
پیتر ساند، تحلیلگر ارشد بیمکو در خصوص صنعت حمل ونقل دریایی در سال آینده میلادی می گوید:« در حال حاضر بیشتر شرکت ها برای ایجاد رقابت، قیمت های مناسبی را برای حمل کالا پیشنهاد می دهند. نرخ ها خیلی چشمگیر و قابل ملاحظه نیست. با این حال، صنعت حمل ونقل دریایی به واسطه استفاده از سوخت کم سولفور دچار هزینه های جدیدی خواهد شد. هزینه ها در حالی به شرکت ها تحمیل می شوند که راهکاری برای جبران آنها در شرایط اقتصادی کنونی جهانی وجود ندارد.»
آیا می توانید روزانه ۴ هزار دلار بیشتر درآمد کسب کنید؟
بر اساس گزارش مابوکس، هزینه سوخت برای کشتی های بانکر برای سوخت های معمول کنونی با سولفور بالا، بسته به بندر سوخت گیرنده چیزی بین ۱۵۰ تا ۳۰۰ دلار برای هر متر مکعب است. اگر یک کشتی روزانه ۲۰ تن سوخت مصر کند (مصرف بیشتر کشتی های کوچک و متوسط) و از ابتدای سال ۲۰۲۰ میلادی مجبور شود سوخت کم سولفور مصرف کند، باید هزینه اضافه ۲۰۰ دلاری را برای هر متر مکعب سوخت بپردازد. این یعنی هزینه های یک کشتی تنها در بخش سوخت حدود ۴ هزار دلار در روز بیشتر خواهد شد. طبیعی است که هزینه های کشتی ها و شرکت ها از طریق نرخ حمل بار تامین می شود. اما آیا راهکار عملی برای اصلاح نرخ بار برای سال آینده میلادی در نظر گرفته شده تا جلوی ضرر شرکت های کشتیرانی گرفته شود؟
پیتر ساند در این خصوص می گوید:« میزان مصرف سوخت برای کشتی های کانتینری بزرگ و یا نفتکش های عظیم الجثه روزانه ۸۰ تن است. این بدان معناست که هزینه روزانه ۱۶ هزار دلاری به شرکت ها تحمیل خواهد شد. هیچ شرکتی قادر به تحمل این حجم از افزایش هزینه نیست و راهی هم برای جبران آن در نظر گرفته نشده است. اگر بخواهیم نگاهی واقع بینانه داشته باشیم، شرکت ها مجبورند بخشی از این هزینه ها را در افزایش کرایه حمل شان جبران کنند و این در حالی رخ می دهد که شرایط برای شرکت های کشتیرانی در مذاکره با مشتریان فعلی شان چندان مناسب نیست.»
پیتر ساند شرایط کنونی بازار را برای تعامل میان شرکت های کشتیرانی و مشتریان مطلوب نمی داند و می گوید:« چه زمانی شرایط برای آغاز مذاکره میان مشتری و شرکت کشتیرانی مناسب است؟ زمانی که اقتصاد و بازار قوی باشد. طی سال های اخیر تعداد کشتی ها افزایش یافته و ناوگان جهانی رشد داشته است، اما میزان تقاضا تقریبا به همان میزان کاهش داشته که ناشی از رخدادهای تجارت جهانی است. این مسئله شرکت های کشتیرانی در موضع ضعف برای آغاز مذاکره با مشتریان شان در خصوص افزایش نرخ حمل بار قرار می دهد. به همین خاطر، صادقانه باید بگویم که چشم انداز سال ۲۰۲۰ برای صنعت حمل ونقل دریایی چندان روشن نیست. به همین خاطر من می توانم از هم اکنون وضعیت قرمز را برای شرکت های حمل کانتینری و فله بر ببینم.»
پیتر ساند به این نکته نیز اشاره می کند که در گذشته نیز شاهد رشد قیمت سوخت بوده ایم، اما شرایط برای مذاکره با مشتریان برای جبران هزینه ها از طریق اصلاح و افزایش نرخ حمل بار وجود داشته است. در ۵ سال گذشته ما با پدیده ای به نام جنگ تجاری مواجه نبودیم و از طرفی، اقتصاد جهانی در شرایط مطلوب تری قرار داشت. ما در فضای متفاوتی هستیم و به نظر می رسد، لزوم بازنگری نرخ های کرایه حمل از راه مذاکره با مشتریان باید از نهادهای بین المللی نیز مورد حمایت قرار بگیرد.