دهه
سوم قرن میلادی، زمینه‌ساز
تحولات مهمی در ساختار تجارت
جهانی و توسعه اقتصادی
بسیاری از کشورها از
جمله ایران خواهد بود. تحولاتی از جمله خدماتی
شدن تجارت، دیجیتالی شدن و درهم آمیختن
اقتصاد های جهانی که با نقشی
برجسته و پررنگ در
پیرامون ایران اتفاق افتاده و خواهد افتاد،
می تواند فرصت مناسبی را برای توسعه
بخشی اقتصاد ایران فراهم آورد. توافق برجام، حل تنش‌های منطقه‌ای
با عربستان، پیوستن ایران به جاده ابریشم
و توافق 25 ساله با چین از
جمله این تحولات به شمار می‌روند که توافق‌های برد برد آن برای طرفین،
ایران را در مناسبات
اقتصادی منطقه، به مسیر پررونقی
رهنمون خواهد ساخت.
از
سویی روابط با چین، مزیت
های مهمی نیز در حوزه ریلی،
دریایی و خطوط لوله
و گاز برای ایران ایجاد خواهد کرد که با توجه
به تغییر سیاست
چین نسبت
به اینکه
نمی‌خواهد کارخانه تولید دنیا قلمداد شود و این تولید را در کشورهای منطقه خصوصاً ایران راه اندازی نماید، فضای تجاری، تولیدی و اشتغالزایی وسیعی
در کشورمان گسترش خواهد داد. و مسیرهای
صادراتی مناسبی را نیز از
بندر پاکستانی متصل به چابهار به
سمت اروپا و مسیر قرقیزستان
و قزاقستان از چبن که
متصل به ایران هستند
فراهم خواهد ساخت . همگی این جریانات، می تواند تحولات
اقتصادی مناسبی برای ایران به عنوان هاب
منطقه ترسیم نماید.
در
همین راستا نیز علاقه‌مندی
هند و چین و
اروپا به ارتباط با
اوراسیا، زمینه ساز اشتراکات اقتصادی مهمی با ایران که
مورد توجه اوراسیا قرار دارد نیز خواهد شد، البته لازمه سودمندی ایران از این تحولات،
برخورد منطقی و عاقلانه حاکمیت
و همسویی با معیارهای بین
المللی است که در این
صورت می توانیم در
چهار سال آینده مشکلات بسیاری را پشت سر
بگذاریم.
با
این حال در صورتیکه توافق
برجام دچار مشکل گردد، همگی این ظرفیت‌ها
و خصوصاً تعامل با همسایگان دچار
مخاطره گشته و مشکلات جدی
را در حوزه های
سیاسی و اقتصادی و
صادرات پدیدار خواهد ساخت.
با
عنایت به مطالب فوق
می توان نتیجه گرفت، ارزان ترین، سریع ترین و در دسترس
ترین پیشران اقتصاد کشور، صادرات است که می‌تواند اقتصاد کشور را نجات دهد،
اشتغالزایی ایجاد نماید و باعث کاهش
نرخ ارز و تورم گردد