بدترین گزینه برای غرب به توافق نرسیدن با تهران است. آ می‌توان ایران را متوقف کرد؟ اج‌گیری قدرت پارسی.به توافق نرسیدن با تهران بدترین گزینه برای غرب است .
احسان ابطحی
هفته گذشته حسن روحانی که نوید دهنده اصلاحات در ایران است به عنوان رییس‌جمهوری این کشور انتخاب شد و(حضرت) آیت الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی، این انتخابات را به عنوان پیروزی ملت ایران توصیف کردند.
این پیروزی باعث افزایش امیدواری خارجی‌ها شد و مردم را برای جشن پیروزی به خیابان‌ها کشاند.
هفته‌نامه «اکونومیست» چاپ لندن در سرمقال جدیدترین شماره خود نوشته است: روحانی خندان باعث ایجاد امیدواری در میان مردم شده‌است، اما اگر این پیروزی ایرانیان را نسبت به شرایط خوشبین کرده‌است، لزوما چنین حسی نباید برای دیگر کشورهای جهان ایجاد شود. قدرت منطقه‌ای ایران روز به روز در حال افزایش است و توانایی هسته‌ای ایران رو به جلو حرکت می‌کند.
با وجود اوضاع نه چندان مناسب اقتصادی در ایران، این کشور هنوز سر‌پنجه‌های قدرتمند خود را از دست نداده‌است. حسن روحانی در میان نامزد‌های انتخابات ریاست‌جمهوری بی‌تردید بیش از دیگر نامزد‌ها، طرفدار اصلاحات بود. روحانی 64 ساله‌ای که از همان ابتدای انقلاب اسلامی یکی از وفادارترین خدمتگزاران این نظام به شمار می‌رود.
با وجود این شاید پس از انتخاب حسن روحانی سیاست در ایران کمتر از آنچه انتظار می‌رود تغییر کند، اما این انتخاب بی‌تردید، به دو دلیل توازن قوای ایران را با دیگر کشورهای جهان به نفع تهران تغییر خواهد داد.
نخست این که با توجه به سرمایه‌گذاری عظیم ایران در بخش انرژی هسته‌ای و با وجود تلاش‌های غرب و اسرائیل برای ایجاد تاخیر یا خرابکاری در روند برنامه‌های هسته‌ای ایران، این کشور به زودی می‌تواند تا درصدی که می‌خواهد اورانیوم را غنی کند. ایران در مدت کمتر از 2 سال، 9 هزار سانتریفیوژ نصب کرده و توانایی غنی‌سازی اورانیوم را به دو برابر رسانده است. ایران اکنون تا افزایش توان هسته‌ای خود و افزایش قدرت غنی‌سازی اورانیوم یک گام دیگر فاصله دارد.
همین موضوع باعث شده است تا غرب سیاستی بیهوده در قبال ایران اتخاذ کند. چندین دور مذاکره با ایران همزمان با تهدید تلویحی به استفاده از نیروی نظامی به نتیجه دلخواه غرب منجر نشده است و اکنون ایران دست برتر را دارد.
از سوی دیگر یک رییس‌جمهور با چهره‌ای موجه‌تر و دوست‌داشتنی‌تر در ایران بر سر کار خواهد آمد که می‌تواند بیش از آنکه برای غرب یک فرصت باشد به یک دام تبدیل شود. او احتمالا به غرب پیشنهاد برقراری رابطه‌ای بهتر خواهد داد و با آنان وارد مذاکره خواهد شد و تدریجا تحریم‌ها را لغو خواهد کرد. اما این بی‌تردید ایران خواهد بود که از این فرصت بیشترین سود را خواهد جست و به تدریج و آهستگی توانایی غنی‌سازی خود را افزایش خواهد داد.
موضوع دیگری که منافع غرب را تهدید می‌کند تحولاتی است که در اطراف ایران در جریان است. با وجود دشواری‌های اقتصادی، دولت ایران در مقایسه با همسایگانش قدرتمند‌ترین دولت به شمار می‌رود و تلاش می‌کند حوزه نفوذ خود را در منطقه افزایش دهد. دولت عراق اکنون متحد ایران به شمار می‌رود. تهران همچنین توسط حزب‌الله در لبنان نفوذ دارد و حزب‌الله امروز در بحران سوریه در کنار نظام بشار اسد، رییس‌جمهوری این کشور با شورشیان مبارزه می‌کند. اگرچه باراک اوباما، رییس‌جمهوری ایالات‌متحده با ادعای استفاده نظام اسد از سلاح‌های شیمیایی تصمیم به مسلح کردن مخالفان گرفت، اما بسیاری بر این باورند که دلیل مهم‌تر این تصمیم بی‌میلی واشنگتن برای باقی ماندن اسد در قدرت است که از اصلی‌ترین متحدان تهران به شمار می‌رود.
در ادامه این سرمقاله آمده است: تحلیل‌های آینده درباره ایران بسیار مبهم است. این احتمال وجود دارد که به قدرت رسیدن روحانی باعث اتخاذ موضعی بیشتر عملگرایانه و کمتر تهاجمی از سوی تهران شود. رییس‌جمهوری جدید ایران پیش‌تر مذاکره‌کننده ارشد ایران در پرونده هسته‌ای بوده و در جریان مبارزات انتخاباتی‌اش تاکید کرده است که ارتباط معنا‌داری میان تضعیف اقتصاد ایران و تحریم‌های اعمال شده علیه کشورش که به دلیل برنامه‌های هسته‌ای تهران اعمال شده است، وجود دارد.
او همچنین خواستار روابط بهتر با غرب شده است. غرب اکنون باید پاسخ مناسبی به روحانی بدهد و مشخص کند که هیچ نیتی برای ممانعت از برنامه‌های صلح‌آمیز ایران ندارد. غرب همزمان باید به فشار علیه ایران در مذاکرات هسته‌ای ادامه دهد.
غرب همچنین باید رفتاری محتاطانه پیشه کند. هر پیشنهادی به ایران باید به اندازه کافی بازدارنده باشد و بازرسی‌های سرزده را شامل شود وگرنه به توافق نرسیدن با تهران گزینه‌ای بدتر است.
اکونومیست ادعا کرد؛ افزایش قدرت ایران همچنین دلیل دیگری است که نشان می‌دهد غرب باید در سوریه دخالت کند، نه تنها با مسلح کردن شورشیان که با ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز این کشور. این اقدام می‌تواند بشار اسد را از دستیابی به سلاح‌های تاثیر‌گذارش – که از طریق هوا استفاده می‌شوند- محروم کند و به شورشیان اجازه دهد تا در داخل خاک سوریه پایگاه‌های نظامی ایجاد کنند. مجله اکونومیست بارها درباره پیگیری روش‌های انسان‌دوستانه در سوریه پیشنهاد‌هایی را ارائه کرده است اما قدرت رو به افزایش ایران دلیل دیگری است که نشان می‌دهد غرب باید در سوریه دخالت کند. این در راستای منافع غرب نیست که کشوری مانند ایران به قدرت هژمون (برتر) منطقه تبدیل شود.
با این همه غرب همچنان قدرت دخالت نظامی در منطقه را دارد و منافعش هم چنین دخالتی را ایجاب می‌کند. در شرایطی که قدرت پارسیان در حال افزایش است، زمان عقب‌نشینی از خاورمیانه نیست.
