عبدالله باباخانی کارشناس انرژی
تنگه باب المندب بین یمن در خاورمیانه، و جیبوتی در شاخ آفریقا، یکی از شلوغ ترین نقاط ترانزیت تجارت نفت و غیر نفت جهان است و برای دریای سرخ اهمیت زیادی دارد. این یک مسیر ترانزیت تجاری مهم تاریخی است. نزدیکی آن به اقیانوس هند و خلیج فارس، مسافت کشتیرانی را کاهش داده و تجارت را تسهیل می کند. سالانه حدود 33000 کشتی تجاری از این تنگه عبور می کنند.
یکی از بزرگترین پیامدهای ناامنی در دریای سرخ به دلیل اهمیت استراتژیک آن، افزایش قابل توجه هزینه تجارت جهانی و حمل و نقل جهانی انرژی است.
به عنوان مثال، نفتکشی که خلیج فارس را ترک می کند، طی 14 روز (با سرعت 22 گره دریایی) از طریق تنگه هرمز و دریای سرخ به بنادر انگلیس در 12000 کیلومتری آن می رسد. اما اگر این مسیر در دسترس نباشد، نفتکش باید نوک جنوبی آفریقا را دور بزند - یک سفر 24 روزه که 20900 کیلومتر را طی می کند.
اهمیت استراتژیک دریای سرخ همچنین آن را به یک منطقه ژئوپلیتیکی مهم تبدیل می کند. کشورها در اینجا پایگاه های نظامی دارند و برای حفاظت از نفت و کشتی های تجاری مداخله می کنند. اینها شامل پایگاه های نظامی ترکیه، امارات متحده عربی، عربستان سعودی، چین، ایالات متحده، ایتالیا، فرانسه و ژاپن است.
برای چند سال، مسئله اصلی امنیتی در منطقه وسیع تر دزدی دریایی سومالی بود. یک عملیات دریایی هماهنگ بزرگ، شامل بازیگران کلیدی بین‌المللی، به مقابله با این تهدید کمک کرد و نشان داد که چه چیزی می‌توان به دست آورد.
در سال 2020 شورای دریای سرخ (AKA شورای کشورهای ساحلی عربی و آفریقایی دریای سرخ و خلیج عدن) توسط عربستان سعودی، سودان، جیبوتی، سومالی، اریتره، مصر، یمن و اردن با هدف حفظ امنیت تأسیس شد. با این حال، شورا نتوانسته است از نظامی شدن کریدور دریای سرخ جلوگیری کند.
نکته: برهم خوردن نظم دریای سرخ با حجم 12% تجارت جهانی نمیتواند، درازمدت ادامه یابد و اگر دنیا مجبور بشود، هزینه آن را میدهد. اما چه کشورهای برنده واقعی وضعیت موجود هستند «روسیه، اسرائیل، عربستان و امارات».
ریاضی به ما میگوید «وقتی گروهی میبرند، در مقابل یکی یا گروهی حتما میبازند».