رویترز طی گزارشی پیش بینی کرد در صورت لغو تحریم ها تولید نفت ایران در طی ۱۲ تا ۱۸ ماه یک میلیون بشکه در روز افزایش خواهد یافت.
جذب سرمایه گذاری های جدید و افزایش صادرات نفت انگیزه هایی بزرگ برای ایران جهت دستیابی به توافق هسته ای هستند. اقتصاد ایران از تحریم ها به شدت آسیب دیده است. ایران می تواند حتی با وجود قیمت های پایین با افزایش صادرات نفت و گاز، اقتصاد خود را ترمیم کند.
بر اساس سناریوهای مطلوب، ایران می تواند پس از تحریم ها صادرات نفت خود را با استفاده از نفت ذخیره شده بر روی دریا، حدود 300 هزار بشکه در روز افزایش دهد. این رقم می تواند در طی 12 تا 18 ماه پس از لغو تحریم ها به یک میلیون بشکه در روز برسد. این عامل در کنار رشد ضعیف اقتصاد جهانی موجب کاهش بیشتر قیمت نفت خواهد شد و این خبری خوب برای مصرف کنندگان و چالشی برای تولید کنندگان است.
برای عربستان، رقیب سنتی تهران در منطقه، افزایش عرضه نفت ایران به بازار خبر خوبی نخواهد بود. اما احتمالا ریاض سیاست فعلی خود در دفاع از سهم خود از بازار را حتی با وجود کاهش بیشتر قیمت ها حفظ خواهد کرد.
ایران نیز احتمالا قیمت های پایین را به جان خواهد خرید تا سهم از دست رفته خود از بازار را باز پس بگیرد. تهران احتمالا نیاز به افزایش ده ها میلیارد دلاری درآمد سالانه خود خواهد داشت تا کاهش 15 درصدی تولید نفت از میادین نفتی قدیمی اش را جبران کند.
تبعات ژئوپلتیک پایان یافتن تحریم ها علیه ایران بدون شک مهم خواهد بود. با ورود مجدد ایران به بازار انرژی غیر هسته ای، انگیزه های این کشور برای توسعه و دفاع از سهم خود از بازار افزایش خواهد یافت. همچنین این انگیزه ها موجب خواهد شد که ایران به توافق هسته ای پایبند باقی بماند و این احتمال بازگشت مجدد تحریم ها را کاهش خواهد داد.
ایران تصریح کرده است که پایان دادن به تحریم ها مهمترین انگیزه برای انعقاد توافق هسته ای است. هر گونه افزایش ریسک بازگشت تحریم ها می تواند تاثیری منفی بر سرمایه گذاران احتمالی در بخش نفت و گاز این کشور داشته باشد.
لغو تحریم ها همچنین می تواند موجب احیای خط لوله انتقال گاز ایران به پاکستان و هند شود.
به علاوه، توافق هسته ای می تواند زمینه ساز سواپ نفت و گاز بین ایران و کشورهای آسیای میانه شود تا نفت و گاز کشورهایی نظیر قزاقستان و ترکمنستان از طریق جنوب ایران به کشورهای دیگر صادر شود.
دیگر بعد منطقه ای توافق هسته ای را در صحنه دریای خزر می توان دید. ایران همواره مخالف پیشنهادهای کشورهای ساحلی بوده که در بردارنده سهم ساحلی کمتری برای ایران بوده است. اما ایجاد زمینه مناسب برای همکاری های انرژی در این منطقه شاید تهران را به سوی بازنگری در وتوی خود در مورد پیشنهادات مربوط به تعیین رژیم حقوقی دریای خزر سوق دهد. یک توافق مبتنی بر استفاده مشترک از منابع این دریا می تواند موجب گسترش همکاری ها با روسیه، آذربایجان، قزاقستان و ترکمنستان شود.
از سوی دیگر، اتحادیه اروپا نیز که مدتها به دنبال کاهش وابستگی خود به گاز روسیه بوده، پس از انعقاد توافق هسته ای می تواند به تهران به عنوان یک منبع تامین گاز نگاه کند. گاز ایران می تواند از طریق ترکیه به اروپا برود.