در حاشیه خبر «استقبال حسینی از تصمیم دیپلمات کهنه کار» که روی خروجی "تجارت نیوز" قرار گرفته، دوستی با نام «غضنفر» خطاب به آقای دکتر حسینی نوشته بود "واقعاً فکر می کنی که قرار است کسی رو بیارن که تغییراتی ایجاد کنه ؟ نه بابا جون، به قول دکتر فزونی عزیز « زهی خیال باطل» .
ضمن تقدیر از تصمیم عاقلانه جناب آقای دکتر نقره کار شیرازی، توجه جناب آقای دکتر نهاوندیان را به چند نکته جلب می کنم:
نخست، از فحوای کلام و یا نوشتار دوست ما «غضنفر» پیداست که به مسائل اتاق علاقه مند است و آنها را با دقت پیگیری می کند. به احتمال زیاد به این دلیل که نوعی وابستگی با اتاق دارد؛ یا یکی از کارکنان است و یا یکی از اعضای هیأت نمایندگان. علاقه او صرفاً به این خبر هم نیست. چرا که عبارتی را که از قول من ذکر کرده از یادداشت دیگری برداشت نموده که ربطی به این ماجرا ندارد. به هر تقدیر این علاقه مند اگرچه به طور ضمنی خواستار و منتظر تغییراتی در اتاق است اما از تغییر برای بهبود وضعیت در اتاق ایران نا امید و مأیوس است. این جای نگرانی برای مدیران اتاق ایران دارد. زیرا اگر قرار است که تغییراتی در اتاق داده شود ذینفعان باید به آن تغییرات در جهت ایجاد شرایط بهتر در اتاق باور داشته باشند تا دستورالعمل ها و راهکارهای جدید را به درستی اجرا کنند و به نتیجه مطلوب برسند. دیدگاه منفی نسبت به تغییرات گهگاه باعث مقاومت و مقابله و جلوگیری از انجام آن ها می شود و بهسازی ها را کند و یا حتی غیر ممکن می سازد.
دوم، این نا امیدی نشان از عدم باور ایشان به حسن نیت ریاست و هیأت رئیسه اتاق برای بهبود شرایط و محیط کار دارد. نویسنده در واقع از مدیری که چهار سال است بر صندلی ریاست تکیه زده و برای اتاق برنامه ریزی کرده است اطمینان ندارد و می پرسد که مگر « قراره کسی را بیارن که تغییراتی ایجاد کنه؟ » یعنی اعتقادی ندارد که مدیران اتاق در فکر بهبود وضعیت و شرایط اتاق هستند. سؤال نمی کند که مگر می توانند؟ ظاهراً توانمندی شما را قبول دارد. خواستن شما را زیر سؤال می برد. وجود چنین طرز فکر وجوی در اتاق برای ریاست و هیأت رئیسه اتاق شایسته نیست. چه خوب بود اگر ذینفعان نه تنها به توانمندی بلکه به علاقه شما نیز باور داشتند و تمامی توان خود را برای کمک به شما در رسیدن به شرایط مطلوب به کار می گرفتند. تلاش برای تغییر این جو منفی به عهده شما است.
سوم، ظاهراً راز از پرده برون افتاده و دیگر کسی تردیدی ندارد که دوران دبیرکلی آقای مصدقی به پایان رسیده است. شما به خوبی می دانید مدیری که خود جایگاه محکمی در پستش ندارد نمی تواند با قدرت لازم مدیریت کند. بنابراین تداوم این وضعیت به صلاح اتاق نیست و می تواند هم تعللی در انجام کارها ایجاد کند و هم مسیرها را تغییر دهد. حال که کشتی بان را سیاستی دگر آمده و قرار است که دبیرکلی اتاق ایران به فرد دیگری سپرده شود، شاید انجام سریع آن به مراتب بهتر از این دست و آن دست کردن باشد.
چهارم، من تقاضا کردم، و برخی از دوستان نیز تأیید، که دبیرکل آینده اتاق ایران را از جمع فعالان بخش خصوصی انتخاب نمائید. می دانم که انتخاب فرد شایسته و توانمندی که هم با دنیای بخش خصوصی آمیخته باشد، هم مشکلات و معضلات آن را بشناسد و هم پاسخگوی نیازهای چهارصد نماینده اتاق و پنجاه هزار عضو باشد کار دشواری است اما غیر ممکن هم نیست. شاید بزرگترین معضل این باشد که چنین فردی حتماً در بخش خصوصی موفق بوده و برای خود کسب و کاری ارزنده دارد و بسادگی حاضر به کنار گذاشتن کسب خود نیست. اما اگر می توان برای کشور رئیس قوه اجرائیه انتخاب کرد برای مدیریت اجرائی اتاق هم می توان فردی لایق و صالح یافت. فقط راه درست برای انتخاب را باید به کار گرفت و انتظارات را به درستی و شفافیت تدوین و تبیین کرد تا فرد مناسب را از بخش خصوصی یافت.